Radyoda Marilyn Manson, şehir efsanesi olacak kadar gırtlaktan ölürken,
hoparlöre bastırılan izmaritin imkansız uyumu…
Sesin üstüne sinen iki günlük balık kokusu ve alkolik birkaç cümle ki;
yarısı devrik, yarısı devrilmek üzere…
Çarşafların üstüne vuran metalik bir düş…
Bulutların hizaya gelip geniş ormanlara istila hazırlığı,
didaktik bir dokunuş beynime, evet, şimdi!
Bir cips ve bir de katalan aksanıyla adamın telaffuzu…
Ben, iki oda ve bir holüm; pencerelerim kirli.
Yüzüme atılan taşlar…
“Çatırt” sesi ve yükselen burcum, bizim illere uzak,
ortadan garip bir sesle yarılmış bir vazo, içinde
erotik bir pozla beslenmiş bir kağıt…
Hangi coğrafya eksitilmişse, üstüne kalın puntolarla soru işareti
bırakılmış bir hayat…
Dudaklarımda fotosentez yapacak kadar açık oksijen…
Öteki de,
aynalara çarparken,
önce ellerimin kesilmesi
ve kanın o büyük sersemletici huzuru…
Kana karışan deodorant,
İki mg. falan ürik asit ve ardından terlemiş ten…
Baltanın yanına uzanmış bir vücut…
Sağ elim cebimde, sol elim balta sapında.
Bir baltaya sap olmanın ihtişamlı orgazmı
ve böğüren Manson…